PAPATYA Hikayesi

Konu: PAPATYA Hikayesi Salı Kas. 04, 2008 8:07 pm

Koskoca bir bahçede Demetler içinde bir PAPATYA. Aşik olmus yanmiş tutuşmus.
Ak sakalli bahçivana � Bir ümit bekliyormuş.Yüzlerce çiçeğin aransindan
onunla sadece onunla saatlerce ilgilenmesini Buz gibi suyunu sadece ona
döksün istiyormus.Sadece ona değsin makası sadece ona gülsün dudakları
Kiskanıyormuş bahçivanı Kırmızı güllerden sarı lalaelerden mor
menekselerden. Papatya sadece bahçivan için açıyormus bembeyaz
yapraklarını.. bir gün aşkı öyle büyümüş ki papatya yapraklarını taşıyamaz
olmuş. Eğilivermiş boynu.Toprağa bakıyormuş artık. Bahçivanın sadece sesini
duyuyormuş ayaklarını görüyormuş. Bunada şükür diyormuş. Yetiyormuş ona
bahçivanın varliğini hissetmek. Zaman akıp gidiyormuş. Papatya bahçivanın
yüzünü görmeyeli çok olmuş. Ne var sanki boynumu kaldırsa bir kerecik daha
görsem yüzünü diyormuş. Yanıp tutuşuyormuş ve işte birgün� bahçivan
papatyaya doğru yaklaşmış incecik bedenini ellerinin arasına almış. Elindki
sopayı köklerinin yanına toprağa sokmuş. Bir iple paptyanın gövdesini
bağlayıvermiş sopaya.Papatya o an daha çok sevmiş bahçivanı hala
göremiyormuş onu ama bedeni kurtulmuş. Uzun bir müddet sonra bahçivan
uğramaz olmuş bahçeye.Gelen giden yokmuş� Kahrından ölecekmiş papatya ama
işte bir sabah hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış. Derin bir ohh çekmiş.
Çilgincasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş.Birden kendisine doğru gelen iki
ayak görmüş. Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş başka birisiymiş.
Adamın elinde birde makas varmış.Papatya’nın kafasını kaldırmış yukarıya
doğru ne güzel açmışsın sen öyle demiş. Bu gencecik yakısıklı bir
delikanlıymış. Gözleri gök mavisi saçları güneş sarısıymış� ama gövden seni
taşımıyor demiş . Elindeki makası papatya’nın boynuna doğru uzatmış ve bir
hamlede basını gövdesinden ayırmıs. PAPATYA yere düşerken hatırlamış
sevdiğini o ak saçlı ak sakallı yaslımı yaslı bahçivanı hatırlamış. Birde o
gencecik yakışıklı Delikanlıyı düşünmüş ve o an anlamış neden o yaşlı
bahçıvanı sevdiğini. O her şeye rağmen PAPATYA’ya emek vermiş. Belki ona
hiçbir zaman güzel olduğunu söylememiş ama onu aslında hep sevmiş. Papatya
anlamış artık SEVGİ; emek istermiş� yere düştüğünde son bir kez düşünmüş
sevdiğini, TEŞEKKÜR etmiş ona içinden� son yaprağıda kuruduğunda biliyormuş
artık�..
GERÇEK SEVGİNİN SÖYLEMEDEN YAŞAMADAN VE ASLA KAVUŞMADAN DA VAR
OLABİLECEĞİNİ�..!!!!!